«ریچارد نفیو» در کتاب مهم «هنر تحریم‌ها» مفاهیم مهمی را درباره استراتژی آمریکا علیه ایران در موضوع هسته‌ای درج کرده است. احتمالاً بازی بزدل (Game of Chicken) مهمترین آنهاست که چارچوب مناقشه امریکا و ایران را توضیح می‌دهد.
-عبدالله عبداللهی : «ریچارد نفیو» در کتاب مهم «هنر تحریم‌ها» مفاهیم مهمی را درباره استراتژی آمریکا علیه ایران در موضوع هسته‌ای درج کرده است. احتمالاً بازی بزدل (Game of Chicken) مهمترین آنهاست که چارچوب مناقشه امریکا و ایران را توضیح می‌دهد.
او تاکید می‌کند که تحریم فی‌نفسه و بخودی خود نمی‌تواند هدف باشد چرا که دیر یا زود تاثیرش کاهش می‌یابد، لذا تحریم «ابزار»ی است که بناست هدفی را محقق کند و آن امتیازگیری گزاف از طرف مقابل است.
منتها نفیو خاطرنشان می‌کند که کانتکس و بستری که تحریم و به طور کلی فشار سیاسی و اقتصادی علیه ایران اعمال می‌شود اهمیت دارد و بازی بزدل را در این چارچوب مطرح می‌کند. او می‌گوید طرف تحریم‌کننده انواع و اقسام فشارها از جمله تهدید (غیرواقعی) نظامی و اقدامات و رتوریک شدیداللحن سیاسی را باید به گونه‌ای سازماندهی کند که طرف تحریم شونده احساس کند راننده‌ای که پشت فرمان تحریم و تهدید نشسته فرمان را کنده و به دور انداخته و تخته گاز به سوی تنبیه او می‌آید. در این صورت طرف تحریم شونده هم که اقدامات تدافعی و مقابله به مثل را اتخاذ کرده لاجرم صحنه را ترک و امتیاز خواهد داد.
اقدامات اخیر شورای حکام آژانس انرژی اتمی در صدور قطعنامه علیه ایران (که البته حتی در چند سال اخیر هم مسبوق به سابقه است و آخرین نمونه‌اش سال 99 است)، جزیی از همین بازی بزدل امریکاست.
پس از ایستادگی ایران در میز مذاکرات برای تامین بخشی از انتفاع اقتصادی لازم در بازگشت احتمالی امریکا برجام، طرف غربی آنگاه که دیده نمی‌تواند توافق مورد علاقه خود را تحمیل کند، سعی کرده راند دیگری از بازی بزدل را به راه بیندازد تا با تهدید شورای امنیت و ... ایران عقب‌نشینی کند.
احتمالاً این ادبیات سیاسی و فرایندهای تهدیدآمیز سیاسی طی هفته‌های آتی توسط غربی‌ها حفظ شود و حتی تهدید به اسنپ بک کنند، با این حال توجه به یک نکته در تنظیم نحوه پاسخ ملی به طرف غربی حیاتی است و آن اینکه ابتکار عمل راهبردی در دست ایران است.
ابتکار عمل بدین معنا که طرف غربی، به اذعان قریب به اتفاق مقامات و کارشناسانش، آلترناتیو واقع بینانه دیگری غیر از توافق ندارد، اما ایران که چند سالی است هزینه حضور در برجام و نظارت‌های فراپروتکلی آژانس را داده، انتخاب‌های بسیاری در دست دارد.
در صورتی که وضعیت اقتصادی بهبود و فضای سیاسی و اجتماعی و رسانه‌ای در کشور به خوبی مدیریت شود، با پایان این راند مهم از تلاش طرف غربی در بازی بزدل میتوان برخی حقوق را از طرف غربی در میز مذاکره استیفا کرد. اما اگر فضای کلان حاکم بر منازعه درک نشود و برخی از سیاسیون در داخل به بخشی از کمپین فشارهوشمند بایدن و رفقایش تبدیل شوند، قاعدتاً هزینه این نابلدی از جیب ملت خواهد رفت.
انتهای پیام/